WIBROFLOTACJA

WIBROFLOTACJA

 jest jedną z metod głębokiego wzmacniania podłoża gruntowego zbudowanego z gruntów niespoistych. Istotą metody jest zniszczenie pierwotnej struktury gruntu i doprowadzenie do większego upakowania ziaren i cząstek. Stosuje się wibroflotację bez dodawania materiału lub z podawaniem kruszywa. Zagłębianie wibratora wgłębnego odbywa się pod wpływem ciężaru własnego, na skutek wibracji i przy udziale tłoczonej z dolnej dyszy wody. Zagęszczanie następuje podczas wyciągania wibratora wgłębnego. Skuteczność zagęszczania poprawia tłoczona z górnej dyszy woda lub powietrze. W gruntach nasyconych wibracje powodują wzrost ciśnienia w porach gruntu, co wywołuje chwilowe upłynnienie gruntu. Po upływie czasu potrzebnego do rozproszenia ciśnienia porowego cząstki gruntu zmieniają swoje położenie, w wyniku czego ściślej przylegają do siebie. W gruntach nienawodnionych, utrzymujących stabilny otwór, zagęszczanie jest często wykonywane na sucho, bez udziału wody lub z wykorzystaniem sprężonego powietrza.

Najczęściej znajduje zastosowanie w:

• w piaskach, niespoistych odpadach kopalnianych itp. o zawartości frakcji pylastej nieprzekraczającej 5 %;
• luźnych piaskach, zawierających cienkie przewarstwienia torfu, namułu;
• w grubych warstwach nasypów powierzchniowych, formowanych metodą hydromechanizacji;
• w zagęszczaniu gruntu pod wodą w robotach hydrotechnicznych.